Miejscami w górach łąki śniegowe, a u nas w dolinach wiosna się nie daje.
Broni się takimi torpedami.
Strzela nimi na wszystkie strony.
Niektóre przypominają drapieżne ptaki, pikujące ze złożonymi skrzydłami.
Tego ptasiego puszku na nich nie pokazują zdjęcia. Znowu zresztą musiałem robić je przytrzymując jedną ręką torpedę w locie, a drugą obsługując aparat.
W lesie mogły rozkwitnąć łączki zawilców:
A z bliska, w większym kontraście:
Na wolnych skwerkach, nawet przy ulicy może się rozłożyć rodzina kaczeńców. W tłumie tego samego są prymusi.
No i łąka konwalii - tu wszyscy jeszcze dopiero w drodze, za miesiąc będzie biało od dzwonków.
No i żeby pokazać jednak prawdziwą łąkę i inne możliwości - jeszcze łączka na łączce, kępka krokusów na kępie trawy. W tle najbardziej znane przebiśniegi na świecie, choć już nie tak interesujące jak miesiąc temu.
Społecznościowy twór, jakim jest każda łąka, będzie miał swoją socjologię, arytmetykę a może i matematykę,
Już nie mówię nawet biologię, chemię, fizykę. A nawet swoją politykę - kto na górze a kto poniżej. I kto przetrwa.
Poezję, to jasne, skoro jest zbiorowość dynamiczna, socjologicznie i matematycznie opisywana, to musi być apetycznie uchwytna w jej zróżnicowaniu znakowa obrazowość.
Urok wiosny polega na mnogości. Przecież by nikt się nie zachwycił, gdyby wiosnę oznaczało wybałuszenie się z ziemi jakiejś jednej wielkiej bulwy, która by pękła rozsypując swoje zarodki. Taki świat umarłby natychmiast z nudów i braku apetytu.
Konieczność dystrybucji istnień jest zaskakującą cechą świata.
Byt pojedynczy miałby bardzo ubogą egzystencję i mocno wątpliwą metafizykę. Żadnej zgoła.
Należy to zaliczyć do listy rzeczy starszych od człowieka.
Nie sądziłem, że zejdę w ich poszukiwaniu aż między rośliny.
